دکترین ترامپ: فشار همزمان بر دشمنان و متحدان!

 نویسنده:  Colin Dueck

امریکن اینترپرایز

September 25, 2020

دکترین سیاست خارجی ترامپ، تا آنجا که می توان تشخیص داد، تلاشی است برای به حداکثر رساندن آنچه که رئیس جمهور به عنوان دستاوردهای نسبی ایالات متحده از طریق افزایش تنش ها و برتری های آمریکا می بیند. در "هنر معامله" دیپلماتیک رئیس جمهور ترامپ، تهدید در هر نقطه از تنش به طور معمول اطمینان می دهد که مخاطبان هدف - از جمله دولت های خارجی - می فهمند که او ممکن است مایل باشد حتی فراتر از آنچه که هست، پیش برود. اوگاهی اوقات تنش ها را به روش های ناگهانی و غیرقابل پیش بینی افزایش می دهد. همچنین وی می تواند بسیار سریع و غیرمنتظره تنش زدایی کند. در واقع رئیس جمهور تقریباً در هر موردی روشن می کند که سرانجام به دنبال توافق با مذاکره است ، اما صرفا در زمانی که تصمیم را رضایت بخش بداند، و اگر اینگونه نباشد، حاضر است تا از میز مذاکره دور شود. 

آیا دکترین ترامپ " حاصل جمع صفر" است؟

 نه دقیقا. برای ترامپ ، هدف از تشدید اغلب کاهش تنش با شرایط مطلوب است. در واقع ، مانند پیشینیان خود ، رئیس جمهور ترامپ مرتباً به احتمال سود متقابل بین ایالات متحده و سایر کشورها اشاره می کند. اما او با دستاوردهای نسبی حاصل از این مذاکرات مختلف سازگار است - یا حداقل آنچه که وی فکر می کند به عنوان دستاورد است - و اصرار دارد که منافع مادی آمریکا با شدت بیشتری در همان چارچوب های دیپلماتیک قرار گیرد. علاوه بر این، ترامپ به طور غریزی نه مسائل اقتصادی را از نگرانی های امنیتی، و نه متحدان ایالات متحده را از دشمنانش تفکیک نمی کند. همه مشمول اعمال اهرم بالا و پایین نردبان هستند.

بنابراین سیاست خارجی ترامپ شامل مجموعه ای از مبارزات فشار در چهار جبهه است. این جبهه ها به دنبال فشار بر دشمنان و متحدان آنها در زمینه های مختلف امنیتی و تجاری هستند. بیایید به طور خلاصه پیشرفت و خطرات موجود در هر جبهه را مرور کنیم.

جبهه شماره 1: مقابله با تهدید امنیت ملی توسط دشمنان

در جبهه اول ، دولت با تحریم و بازدارندگی ایران و کره شمالی را تحت فشار قرار می دهد ، ادعا می کند گشت های دریایی آمریکا در اطراف آبهایی که چین ادعا می کند ، حضور نظامی ایالات متحده را در امتداد مرز شرقی ناتو تقویت می کند ، با طالبان مقابله می کند و داعش را با زور عقب می اندازد. در همان زمان، پرزیدنت ترامپ تمایل خود را برای نشستن و مذاکره با همه این رقبا به جز داعش روشن کرده است.

این تلاش ها برای مقابله و تحمیل هزینه ها به تعداد زیادی از دشمنان اقتدارگرا توجیه پذیر است و در حال حاضر نتایج مثبتی مانند برچیده شدن داعش به عنوان یک دولت بدوی را به همراه داشته است. مطمئناً ، هر رویکرد سیاست خارجی خطراتی را به همراه دارد و این رویکرد نیز مبرا نیست. یک خطر معمولاً مورد توجه و نگرانی معتبر، تشدید تصادفی نظامی با یک رقیب در زمان صلح است. اما یک نگرانی به همان اندازه معتبر، خطر تنش زدایی زودرس با امتیازات آمریکایی است، به عنوان مثال در رابطه با کره شمالی. 

جبهه شماره 2: جنگ تجاری علیه عملکردهای ناعادلانه اقتصادی خارجی چین

در جبهه دوم ، رئیس جمهور تعرفه هایی را علیه کالاهای چینی وضع می کند ، و با اشاره به اقدامات تبعیض آمیز تحت بند 301 قانون تجارت 1974 ، و ضمن تهدید تعرفه های اضافی، کماکان امید به حل جنگ تجاری ایالات متحده و چین دارد. 

ترامپ به دلیل جلب توجه به الگوی طولانی مدت سو استفاده چینی ها علیه ایالات متحده و متحدانش شایسته اعتبار است. اقدامات اقتصادی غارتگرانه چین شامل سرقت مالکیت معنوی ، جرایم اینترنتی تحت حمایت دولت ، انتقال فناوری اجباری و جاسوسی صنعتی در سطح گسترده است. واكنش قاطع آمريكا مدت ها بود كه به تأخير افتاده بود. تعرفه های تنبیهی یک ابزار صریح در مجموعه ابزارهای آمریکا است. ایالات متحده همچنین دارای چندین ابزار اقتصادی دیگر مانند کمیته سرمایه گذاری خارجی در ایالات متحده است و از آنها استفاده می کند.

یک اختلاف تجاری طولانی بین چین و آمریکا برای هر دو طرف هزینه های اقتصادی و خطرات قابل توجه به همراه دارد. اما این خطرات ارزش آن را خواهند داشت اگر بتوانند تغییرات قابل توجهی در سیاست پکن اعمال کنند. هدف باید به جای تعدیل کسری تجارت به خودی خود ، گرفتن امتیازاتی در مورد روش های فوق باشد که به طور ناعادلانه زمینه بازی اقتصادی را به نفع چین متمایل می کند. 

جبهه شماره 3: گرفتن مچ متحدان ، به ویژه در ناتو ، برای تقویت نیروهای مسلح خود

در جبهه سوم ، دولت ترامپ تقسیم مسئولیت را در میان متحدین ترویج می کند. با توجه به دامنه موجود و توازن توانایی های متحدان، این تلاش به ویژه بر این است که متحدان ناتو در اروپا هزینه های بیشتری را برای دفاع از خود صرف کنند. 

درخواست اصلی ، هرچند به طور نسباتا خشن بیان شده، اما غیر معقول نیست. در حقیقت متحدان زیادی  با آن موافقت می کنند و در حال گام برداشتن برای تعدیل بار مسئولیت هستند. در اجلاسهای متعدد ناتو ، اعضا توافق کرده اند که تواناییهای مشترک نظامی را تقویت کنند. برخی از متحدان ، با توجه به سیاست های داخلی خود ، این درخواست آمریکایی را اغلب ناخوشایند یا غیرواقعی می دانند. به ویژه آلمان ، تمرکز بر تقویت نظم مبتنی بر قوانین را ترجیح می دهد ، در حالی که همزمان گاز طبیعی را از مسکو خریداری می کند و برای محافظت به نیروهای آمریکایی متکی است. ترامپ در حقیقت در این مورد اشتباه نمی کند. در واقع ، انترناسیونالیستهای لیبرال پاسخ می دهند كه ایالات متحده باید ترجیحات سیاسی آلمان را اتخاذ كند. اما اینکه چرا سیاست خارجی ایالات متحده باید بر اساس برداشت خاص دولت مرکل از امنیت بین المللی باشد ، کاملاً واضح نیست. در هر صورت ، با دولت فعلی ، این خطر خاص وجود ندارد.

مثل همیشه با دونالد ترامپ ، موارد زیادی برای نقد و بحث در مورد جزئیات وجود دارد. اما با فرض اینکه دولت به دنبال مقابله با دشمنان ایالات متحده باشد ، پس اساساً هر سه جبهه ای که پیش از این بیان شد توجیه پذیر است. جبهه چهارم - جنگ های تجاری با متحدان آمریكا - مشکل ساز تر است ، تا حدی به این دلیل كه سه مورد دیگر را تضعیف می كند.

جبهه شماره 4: تسطیح میدان رقابت تجاری با متحدان ایالات متحده از طریق جنگ های تجاری

در جبهه چهارم ، ترامپ با استناد به بند 232 قانون تجارت 1962 ، به دلایل امنیت ملی علیه متحدان ایالات متحده - به ویژه کانادا ، مکزیک و اتحادیه اروپا - تعرفه وضع کرده است. باز هم او پیشنهاد مذاکره می کند اما با شرایط خودش.

روشن است: نه ایالات متحده و نه شرکای تجاری دموکراتیک آن در مورد از حمایت گرایی تجاری انتخابی چندان پاکدامن نیستند. برخی از شکایات خاص آمریکا در مورد تعرفه های تجاری متحدانش کاملاً موجه است. هنوز اختلافات طولانی مدت تجاری ایالات متحده با متحدان دموکراتش تمام هزینه های اقتصادی یک منازعه تجاری با چین را به همراه دارد ، اما منافع استراتژیک آن کمتر است. چین یک رقیب ابر قدرت، یک قدرت استبدادی، و یک پیشکسوت قدیمی در اقدامات تجاری عمیقا غارتگرانه است. چین از نظر این ترکیب منحصر به فرد ، شبیه هیچ یک از شرکای تجاری دیگر ایالات متحده نیست و اکثر آمریکایی ها آن را می دانند. از طرف دیگر جنگ های تجاری با متحدان ایالات متحده برای تمام طرفین هزینه اقتصادی به همراه داشته، و در عین حال همکاری استراتژیک را در سایر امور پیچیده کرده است. بنابراین ایالات متحده باید این اختلافات تجاری را با متحدان خود کاهش دهد و بر تشکیل جبهه مشترک با آنها در برابر پکن تمرکز کند. به اعتبار خود ، دولت ترامپ بیش از یک بار در این مسیر حرکت کرده است ، در مورد پیمان NAFTA  مجددا وارد مذاکره شد و همراه با آن با اتحادیه اروپا به آتش بس تجاری رسید. 

اولویت های اصلی سیاست خارجی رئیس جمهور ترامپ "آمریکا را در درجه اول" قرار می دهد ، اما لزوماً به دنبال از بین بردن کامل نظم بین المللی لیبرال نیست.

ترامپ معتقد است که ترتیبات نظامی و تجاری بین المللی موجود برای ایالات متحده به طور نامتناسبی هزینه بر بوده و باید در جهت مخالف تغییر جهت پیدا کنند یا دوباره بر سر آنها مذاکره شود. این به معنی تلاش برای برچیدن کامل تعهدات آمریکا پس از جنگ جهانی دوم نیست و تمایزی بسیار مهم در این بین وجود دارد. هیچ دلیلی قاطع از سخنان وی یا اقدامات وی به عنوان رئیس جمهور وجود ندارد که نشان دهد ترامپ کاملاً در برچیدن نظم بین المللی لیبرال مبتنی بر قوانین ، بیش از حمایت از آن قاطع است. این مساله مشخصا نقطه ارجاع اقدامات وی نیست. در عوض، او به دنبال جلب توافق های موجود در جهت آنچه منافع مادی ایالات متحده می داند ، است و در مورد مذاکره مجدد و یا رها کردن آنها را به صورت موردی دست گشاده ای دارد. 

با استفاده از تجربه خود در املاک و مستغلات، او موقعیت های جلب توجه را تعیین می کند، گاهی اوقات به صورت شدید، و سپس آمادگی خود را برای مذاکره بیان می کند. نیازی به گفتن نیست که این روند باعث شگفتی شرکای مذاکره وی در خارج از کشور ، منتقدان داخلی وی و حتی برخی از کارکنان خودش می شود که بندرت در هر شرایطی از نقطه هدف نهایی رئیس جمهور اطلاع دارند. حق تصمیم گیری مورد به مورد ترامپ برای خود محفوظ است. بسیاری از، یا شاید حتی بیشتر جنبه های پیشرفت آمریکا به خوبی می تواند از دوران مسئولیت وی جان سالم بدر برده و در موارد خاصی تقویت شود. در واقع ، رئیس جمهور در حال انجام نوعی ارزیابی مجدد از سبد تعهدات جهانی آمریکا است و نتیجه آن از پیش تعیین نشده است.

منبع:

The Trump Doctrine: Pressuring adversaries and allies alike