چرا روسیه، چین، کره شمالی و ایران به انتخابات آمریکا اهمیت می‌دهند؟

 نویسنده: James Jay Carafano

اندیشکده هریتیج

Nov 1st, 2020

آمریکایی‌ها تنها کسانی نیستند که منتظر مشخص شدن نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایالات‌متحده هستند. بلکه مردم سایر نقاط دنیا نیز نظاره‌گر و منتظر نتیجه این انتخابات هستند. و آن‌ها در حال پرسیدن سؤال‌هایی هستند که بسیاری از آمریکایی‌ها نیز در پی آن‌اند: این چه تفاوتی برای آن‌ها خواهد داشت؟ هیچ‌کدام از نظاره‌گران نظرسنجی‌ها توجهشان بیش از دشمنان آمریکا نیست. با توجه به این، زمانی که آدم بدها بفهمند چه کسی رئیس‌جمهور می‌شود دنیا به چه مسیری خواهد رفت؟ 

نکات کلیدی:

1-    آمریکایی‌ها تنها کسانی نیستند که منتظر مشخص شدن نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایالات‌متحده هستند. بلکه مردم سایر نقاط دنیا نیز نظاره‌گر و منتظر نتیجه این انتخابات هستند. 

2-    هیچ‌کدام از نظاره‌گران نظرسنجی‌ها توجهشان بیش از دشمنان آمریکا نیست.

3-    ما اگر بخواهیم آمریکا را امن، آزاد و کامیاب نگاه‌داریم، و نیز دنیا را در برابر آدم بدها امن‌تر کنیم، باید به انجام آنچه هم‌اکنون در حال انجامش هستیم ادامه دهیم. 

روسیه

بیایید با ولادیمیر پوتین شروع کنیم، کسی که احتمالاً کمتر از بقیه به اینکه چه کسی رئیس‌جمهور آمریکا می‌شود اهمیت می‌دهد. رئیس‌جمهور روسیه دست کثیفی در بازی دارد. مسکو تحت تحریم‌های غرب باقی می‌ماند. مسکو در حیات خلوتش درگیر مشکلاتی با معترضان بلاروسی ست و جنگ میان ارمنستان و آذربایجان دردسرهایی برایشان درست کرده است. او هنوز در حال تر و خشک کردن رژیم افلیج سوریه است، که کسب‌وکاری به‌شدت پرهزینه و بی‌ثمر است. 

او همچنین با اپوزیسیونی در داخل مواجه است، و در همین حال اقتصاد او به دلیل تاخت‌وتاز کوید-19 و فساد در حال لنگ زدن است. پروژه تأمین انرژی نورد استریم-2 در غرب اروپا که آلت دست پوتین است، به دلیل مخالفت‌های سفت‌وسخت بین‌المللی، ممکن است هیچ‌وقت تکمیل نشود. واقعیت این است که دولت آمریکا به دخالت‌های بیجای روسیه در چهار سال گذشته آسیب وارد کرده است. 

پوتین می‌تواند به وانمود کردن نقش یک استاد خیمه‌شب‌بازی در عملیات‌های مخرب و اعمال‌نفوذ ادامه دهد. اما واقعیت این است که مسکو برای سیاسیون آمریکایی بیشتر یک لولوی‌سرخرمن است تا یک تهدید واقعی. 

توجه داشته باشید ، پوتین هنوز یک تهدید است، همانند یک خرس زخمی و گرسنه، که برای اینکه فریب بخورد و تغییر مسیر دهد تنها یک بسته همبرگر کافی ست. تفاوتی ندارد که چه کسی برنده انتخابات شود، پس از پایان این داستان مردم کماکان در مورد روسیه مراقب و محتاط خواهند بود.

کره شمالی

کره شمالی یک عنصر کمی پرخاشگرتر در میدان است. چه کسی می‌داند کیم جونگ اون چه خواهد کرد؟ اینها چیزهایی ست که ما می‌دانیم. جمهوری دموکراتیک خلق کره در نیمه دوم دوره ریاست جمهوری ترامپ به طرز غیرمعمولی ساکت‌تر بود. حتی باوجودآنکه این رژیم به توسعه قابلیت‌های اتمی و موشکی‌اش ادامه داد، اما از سال 2017 به بعد آزمایش موشک‌های بالستیک قاره‌پیما را متوقف کرد. 

آن‌ها منتظرند تا ببینند آیا قبل از آنکه از معامله خارج شوند ترامپ هنوز سرکار است؟ آیا می‌توانند تجربه دیدن فرد دیگری در مسند ریاست جمهوری در آمریکا را به دست آورند، آن‌چنان‌که در مورد تمامی روسای جمهور آمریکا و کره جنوبی به دست آورده بودند؟ کسی به‌یقین نمی‌داند.

واقعیت این است که فارغ از آنکه چه کسی برنده انتخابات شود، درواقع استراتژی‌ای سازنده و محتاطانه‌تر در برابر کره شمالی از استراتژی فشار حداکثری که با پیشنهاد ترحم تنها در ازای فرایند خلع سلاح هسته‌ای کامل ، قابل‌تأیید و برگشت‌ناپذیر همراه شده است، وجود ندارد. هر چیز دیگری، از رشوه گرفته تا مجامع چندجانبه، کاملاً ناموفق بوده است.

مفهوم خلاص شدن از سلاح‌های هسته‌ای کره شمالی با استفاده از زور اسلحه یا تغییر رژیم، به دور از خرد است. بنابراین بیایید روند بحث را ادامه دهیم. پس از انتخابات ، آینده سرنوشت بهتر کره شمالی در ید اختیار پیونگ‌یانگ و نه واشنگتن است. 

ایران

ایران احتمالاً بیشترین انتظار را دارد که تغییر در دفتر بیضی‌شکل یک هدیه آسمانی باشد. شاید. افراد بسیاری هستند که می‌خواهند معامله اتمی با ایران را به سرجای اولش بازگردانند. آما آیا این رویکردی واقع‌گرایانه است؟ آن همه تقلب‌های ایران چه می‌شود؟

آیا ما واقعاً می‌خواهیم که تحریم تسلیحاتی را لغو کنیم؟ آیا ما واقعاً می‌خواهیم تهران آزاد باشد تا تمام دولت‌هایی را که معاهده عادی‌سازی روابط با اسرائیل را امضا کرده‌اند تهدید کند؟ صرفاً بازگشت مستقیم به معامله اتمی ایران ساده‌لوحانه‌ترین اقدام خواهد بود. چنین کاری یک عقب‌نشینی بی‌سابقه از تمام پیشرفت‌هایی خواهد بود که در طی 4 سال گذشته در منطقه به دست آمده است. 

هر دولتی که دست به چنین اقدامی بزند مجبور خواهد شد تا تلاش و منابع زیادی را صرف بهبود پیامدهای آن بکند. 

حرکت هوشمندانه آن است که از نقطه‌ای که در حال حاضر به آن رسیده‌ایم ادامه مسیر دهیم، و نه آنکه از اول شروع کنیم و به عقب برویم تا در باتلاق شکست‌ها فرورویم. 

چین

چین مباحث نسبت به دیگر دشمنان آمریکا مسائل متفاوتی را پیش روی هرکسی که درنهایت رئیس‌جمهور شود قرار خواهد داد. برخلاف سایرین، پکن کارت‌های زیادی را برای بازی در دست دارد. 

می‌تواند بسیار تندخوتر شود. می‌تواند با مدعای رهبری دنیا در مقابله با تغییرات آب و هوایی، حواس کشورهای دنیا را پرت کند. می‌تواند به تجارت‌ها و نخبگان آمریکایی و همچنین به متحدان ما رشوه دهد. به‌طور خلاصه، گزینه‌های زیادی در اختیار دارد. 

سیاست‌های رئیس‌جمهور ایالات‌متحده تا حدی با توجه به توپ‌هایی که پکن به سمت زمین او و کشور پرتاب می‌کند، شکل می‌گیرد. دولت فعلی به‌خوبی ثابت کرده است که بیمی از قلدری چین ندارد. این یک بازی هوشمندانه است، بازی که به نظر می‌رسد در چند سال گذشته بیشتر حربه‌های پکن را از دور خارج کرده است. 

برای مثال نگاه کنید به تعداد کشورهایی که با رهبری آمریکا هواوی و فناوری 5جی سمی‌اش را با تیپا از کشورشان بیرون انداخته‌اند. بهترین سیاست آن خواهد بود که به انجام آنچه در حال انجامش هستیم ادامه دهیم، و یک دولت متفاوت از دولت بعدی باید تمام سعی‌اش را در اجرای این توصیه بکار بندد. 

نکته آخر آنکه: ما اگر بخواهیم آمریکا را امن، آزاد و کامیاب نگاه‌داریم، و نیز دنیا را در برابر آدم بدها امن‌تر کنیم، باید به انجام آنچه هم‌اکنون در حال انجامش هستیم ادامه دهیم. 

منبع:

Why China, Russia, Iran, and North Korea Care About U.S. Election Results